Wspólny Powiat - bezpłatna gazeta kulturalno-informacyjna

Absolwent szkoły technicznej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Warszawie szybko odkrył, iż prawdziwym jego powołaniem zawodowym jest dziennikarstwo i praca literacka. W latach 1889-95 współpracował z redakcjami "Kuriera Codziennego", "Gazety Polskiej", "Tygodnika Ilustrowanego", "Ateneum" i "Kuriera Warszawskiego". W czasopismach tych głównie pisywał felietony obyczajowe. Ponadto współpracował z teatrzykami ogródkowymi jako autor aktualnych skeczów i monologów. Od 1906 r. współpracował z redakcją cenionego tygodnika "Świat", w którym zamieszczał wiele realistycznych szkiców z życia codziennego w Warszawie okresu sprzed I wojny światowej. W "Świecie" zamieścił również fragmenty dziennika z czasów I wojny światowej prowadzonego w Milanówku, który przedrukowano w książce "Kiedy Milanówek był stolicą..." Godna odnotowana była jego współpraca z "Kurjerem Polskim", w którym przez wiele lat publikował felietony, m.in. należał do nich cykl "Życie Warszawskie" (1915-1918). Z jego inicjatywy powstała seria wydawnicza "Biblioteka Konserwatysty". Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym ówczesnej Warszawy reprezentując katolickie środowiska konserwatywne, był członkiem Stronnictwa Polityki Realnej, a także Towarzystwa Popierania Pracy Społecznej.

Wielką rolę Kosiakiewicz odegrał w pracy Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich, którego był wiceprezesem. To właśnie z inicjatywy Kosiakiewicza powstała w 1917 r. pierwsza polska szkoła dziennikarska.

W Bibliotece Narodowej w Warszawie znaleźć można wiele jego powieści i nowel, m.in. o tematyce warszawskiej ("Janek" - 1888, "Bogaci wujostwo" - 1888, "Rodzina Łatkowskich" - 1893). Był jednym z nielicznych w owym czasie pisarzy zajmujących się przekładami z języka angielskiego na polski. Na początku XIX w. osiadł w Milanówku i był wielkim popularyzatorem walorów klimatyczno-przyrodniczych naszego Letniska w środowiskach warszawskich intelektualistów. Mieszkał[1] przy ul. Literackiej 12 róg Dworskiej w nieistniejącej już willi. I to właśnie na jego cześć nazwano ulicę Literacką.

[1] Z. Żuławska "Milanówek 1899-1939", s. 15.