Wspólny Powiat - bezpłatna gazeta kulturalno-informacyjna

Syn Piotra, art. mal. i Anny z Mazanków, ukończył gimnazjum w Milanówku w 1924 r. w grupie pierwszego rocznika maturzystów, a następnie studia na wydziale chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1933). Specjalizował się w zakresie chemicznej obróbki jedwabiu naturalnego oraz metod produkcji kosmetyków zawierających składniki pozyskiwane z ubocznych produktów przerobu jedwabiu. Od 1931 r. do 1945 r. pracował w Centralnej Doświadczalnej Stacji Jedwabniczej w Milanówku m.in. jako kierownik laboratorium. Od 1945 do 1953 prowadził własną firmę kosmetyczną w Milanówku. W 1953 r. - po upaństwowieniu firmy - powrócił do pracy w Instytucie Jedwabiu Naturalnego w Milanówku, a w 1969 r. przeszedł na emeryturę. W okresie powojennym współpracował z wieloma szkołami i uczelniami wyższymi. W 1949 r. prowadził wykłady z technologii jedwabiu w Liceum Jedwabniczym w Milanówku. W latach 1952 i 1953 prowadził wykłady z technologii jedwabiu naturalnego na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej. Był autorem wielu patentów, prac naukowych i podręczników (m.in. "Technologia jedwabiu naturalnego").  Uhonorowano go wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). Idąc w ślady ojca od młodości angażował się w działalność społeczną na rzecz Milanówka. Był radnym gminy w latach 1934-1939. W czasie okupacji był członkiem ugrupowania AK "Bażant". Wsławił się produkcją piorunianu rtęci, detonatora do produkcji spłonek do granatów (1942-44). Próbną serię niebezpiecznej produkcji piorunianu rozpoczął w swoim domu przy ul. Literackiej. Później, już na szerszą skalę, piorunian rtęci produkowano w laboratorium Centralnej Doświadczalnej Stacji Jedwabniczej, którego był kierownikiem, za zgodą właścicieli Stacji, rodzeństwa Witaczków, poinformowanych ogólnikowo o "trefnej" produkcji.