Wspólny Powiat - bezpłatna gazeta kulturalno-informacyjna

Walka ze złem tego świata, która stanowi myśl przewodnią twórczości kryminalnej w ogóle, tu pokazana jest bardzo dosadnie, z całą jej brutalnością i ohydą. Erich Maria Berk, naukowiec zajmujący się wykorzystaniem hipnozy w pracy z ludźmi, którzy doświadczyli traumy, współpracuje z policją, by dowiedzieć się prawdy o krwawym wydarzeniu. Sytuacja jednak obraca się przeciwko niemu. Poczucie zagrożenia narasta. Porwanie syna staje się kulminacją życiowego kryzysu. W poszukiwaniu dziecka, Berk musi nie tylko przemierzyć miasta, przeszukać zakamarki starych, opuszczonych domów. Celem jego podróży musi być także pamięć. To w niej tkwi właściwy trop. To, co dotąd było udziałem pacjentów Berka, czyli przeszukiwanie bolesnych wspomnień, tego lekarz musi doświadczyć sam. Mierzy się nie tylko ze złem zewnętrznym, ale także ze szczelinami swojej osobowości, z rysami, słabościami i pęknięciami w duszy.

Powieść Larsa Keplera można także czytać nieco głębiej, bardziej jako opowieść metaforyczną, dotykającą psychologii głębi. Berk i jego żona, dwie połówki tej samej istoty, dopełnienia, przeżywający kryzys i rozpad, doświadczający utraty swojego kruchego, chorego dziecka, to obraz rozpadu osobowości, prawdziwego wewnętrznego kryzysu. Proces uzdrowienia jest bolesny i trudny, bliski doświadczeniu śmierci, ale nie niemożliwy.

Kryminały to także pewna koncepcja zła. Czytając Keplera ma się wrażenie, że zło jest magmą wylewającą się tu i ówdzie tam, gdzie w silnej powierzchni świata tworzy się szczelina. Nie ma złych ludzi, jednostek o indywidualnych historiach, zło jest całością, siłą, rzeczywistością równoległą do tej oficjalnej, uporządkowanej.

 

Lars Kepler, „Hipnotyzer", Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2010